Είμαι ο Παναγιώτης Γιαννάκης, κι έχω αντέξει πολλές προκλήσεις στη ζωή μου. Είμαι αθλητής, προπονητής, πατέρας, παππούς, σύζυγος και γιος. Λαμβάνοντας έμπνευση από την προσωπική μου διαδρομή, μοιράζομαι με εσάς την αυτοβιογραφία μου που έχει τίτλο «Τρωτός άτρωτος». Βασίζεται σε μια σειρά ηχογραφήσεων και συζητήσεων με τον δημοσιογράφο Παντελή Βλαχόπουλο, και αναφέρεται στην εποχή που το ελληνικό μπάσκετ γνώριζε μεγάλες δόξες.
Στο βιβλίο μου, αποκαλύπτω για πρώτη φορά τη βαθιά κόντρα που είχα με τον Νίκο Γκάλη. Το περιστατικό συνέβη σε ένα παιχνίδι του Άρη με τον Ηρακλή στο Αλεξάνδρειο, στις αρχές της περιόδου 1986-1987. Σε ένα τάιμ άουτ, ο Νίκος μου ζήτησε τον λόγο για μια πάσα που δεν του έδωσα και αντάλλαξα κάτι σκληρές κουβέντες μαζί του. Η ένταση των στιγμών ήταν απίστευτη, και θυμάμαι ότι λίγο έλειψε να πιαστούμε στα χέρια στα αποδυτήρια.
Με την πάροδο του χρόνου, η επικοινωνία μας παρέμεινε τεταμένη. Όσο κι αν βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο, μιλούσαμε μόνο κατά τη διάρκεια των προπονήσεων και των αγώνων. Ήταν οξύμωρο, δεδομένου ότι καταφέραμε να παίζουμε σε υψηλό επίπεδο χωρίς καμία ανταλλαγή λέξεων. Αν και οι πράξεις είναι αυτές που μετράνε στο αθλητισμό, δεν μπορώ να κρύψω ότι η αναστάτωσή μου για την κατάσταση αυτή με απασχολούσε.
Επιπλέον, για τον τρόπο που πρακτικά διοικούσαμε την ομάδα, ανέφερα ότι η επικέντρωση του Νίκου στο σκοράρισμα σήμαινε ότι εγώ έπρεπε να εστιάσω σε άλλες πτυχές του παιχνιδιού. Η ομάδα ήταν πάντα προτεραιότητα για μένα, και ήθελα να πετύχουμε. Αυτή η αναγνώριση ότι ο καθένας είχε τον ρόλο του, και τον υποστηρίζαμε σε αυτόν, ήταν σημαντική.
Καλεσμένος στο Στούντιο 4 στην ΕΡΤ, εξήγησα ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα πάντα αντανακλούσε την προσωπικότητά μας ως αθλητές. Όταν παίζαμε, εστιάζαμε μόνο στο παιχνίδι και στην απόδοση μας. Είναι ζωτικής σημασίας οι άνθρωποι να κατανοήσουν τη σημασία της συνεργασίας μέσα από τη διαφορετικότητα των ρόλων που επιλέγουμε.
Πηγή: newsbeast.gr
